قصه جزیره و عشق...!
*در پی درخواست یک دوست*بالاخره یکی سراغ عاشق رو گرفت...
اگر قصه جزیره رو خونده باشید میفهمید منظورم چیه!(به مطالب قبل مراجعه کنید:جیزی
که جان عشق را نجات داد.)قصه جزیره ای که به زیر آب رفت..همه حواسها خودرا نجات
دادندوعشق را قایق زمان به جزیره ای دیگررساندورفت..و اینک ادامه داستان برای آنانکه
پرسیدند:پس دراین قصه عاشق که بود؟جزیره؟غرور؟ زمان؟ و یاخودعشق؟
بذار تا من برات بگم:جزیره معشوق عشق بود..معشوقی که عشق میدانست که دیر یا
زود به زیرآب خواهد رفت امابازهم رهایش نکرد..به او دل بست وتا آخرین لحظه حیاتش
کنارش ماند..واگر زمان نبود عشق هم به خاطر این اشتباه همانجا درهمان ساعت با
جزیره برای همیشه به زیر آب میرفت وهم اکنون دیگر حسی به نام عشق وجود نداشت.
اما کسی..پیرمردی..با قایقش اورا به پهنه خاکی دیگررساندورفت.به همان علت که
تنها زمان عظمت عشق را میداندوبس!حتی همان جزیره هم نمیدانست که عشق چقدر
اورا دوست دارد وگرنه خودرا به دستان آب نمیسپرد..
عشق نشسته بر مکانی غریب و ناشناخته.حواسها هرکدام رهسپارنقطه ای جدید شدند.
تنها شده بود.نگاهش رااز حاله قرمزرنگش گرفت.به پشت سرش نگریست.چرا آنجا؟شاید
که خود نیز نمیدانست که سرنوشتش آنجا رقم خواهد خورد!
کوهی عظیم و سنگی..سر بر آسمان.دقایقی بعد درحال بالارفتن از سطحی سنگی
خشن وتیره رنگ بود.قطرات خستگی اش همانند ردپایی از خون برروی سنگها میریخت و
آنها را رنگی میکرد.به پشت سرش نگاهی انداخت..چه قدرارتفاع!!اما نهراسیدو دوباره
پیش رفت به سمت بالا..آنجا که آسمان رنگی دیگرداشت.
رسید..لحظه فتح کوهی به آن بلندی..!!!
آنقدر از اعماق دل نفس کشید که نفسش بادی را ساخت که تمام شاخه های جزیره را
لرزاند.به آسمان نگاه کرد..هنوز خورشید میدرخشید.حالا دربالاترین نقطه دنیا قرارداشت!
همانجا ایستاد..دستش را بالای چشمانش سایبان کردتانور آزارش ندهد.وبردریانگریست.
امتدادی که اگردیروز مدی میامدی برهمینجا ونگاه میکردی همان جزیره را میدیدی که دیگر
امروز وجودندارد..همانی که عشق عاشقش بود دوستش داشت وبهاو دل بسته بود..
دریا صاف بودوآبی.خاطراتش را به یادآورد...چه قدرزیبا بودند و چه قدر دوستداشتنی.چه
ساعتهایی را که با جزیره...؟!؟افسوس که دیگر جزیرهای وجود نداشت.پس در یک لحطه
تصمیم گرفت که اوهم به زیرآب رود تا همیشه درکنار معشوقش بماند.اما...
«منتظر باش..ادامه دارد..»
زنی که مثل گندم است...
*هرکسی در زندگی لحظات هوب و شاد هم داشته*
نشسته بر مزار من..زنی که مثل گندم است
که با تمام خوبی اش نشانجرم مردم است
خمیده گرجه همچو کوه..زنی اگر چه باشکوه
میان ابر و باد و برق..شبیه یک توهم است
در این حوالی غریب..تمام شهر بغض و اخم
در انتظار دیدن نسیم یک تبسم است
نشانی غروب را زچشمهای او بگیر
از آفتاب نیمه جان که زیر اشکها گم است
در این هوای سمزده..جهان رنگ و مرد و زور
نصیبش از حضورتان دلی که دست چندم است
شریک جرم آدم است ولی هماره بر زبان
حکایت قدیمی زن و گناه و گندم است
نشسته بر مزار من..زنی که روی صحنه ها
اگر چه اولین حضور..همیشه نقش دوم است!
«با تشکر از ایمان طرفه» سعی کنید نگاهتان همیشه سمت باران باشد و بس.
آخ آخ بازم یادم رفت!...
*حرف در لحظه معتبر نیست در عمل به اعتبار میرسد.*آخ آخ آخ
دیدی بازم یادم رفت.
اول از همه اینرو تا یادم نرفته بگم(مطلب فبل گرفته شده از مجلهموفقیت بود..و با تشکر از محمد آذر)خوب این ازاین..داشتم میگفتم..این روزا آدم هیچی
یادش نمیمونه یه وقتا حتی یادت میره به قول معروف دیشب شام چی خوردی!حالا بااین
حافظه قوی خدا به داد پشت کنکوریای بختبرگشته برسه!امروز یادم رفت جزوه هام رو با
خودم بردارم..ازوسط راه مجبور به برگشت شدم..خالا از خستگی و اعصاب داغونم که
بگذریم..استقبال مامانم دیدن داشت
(دقیقا این شکلی)وای چشمت روز بد نبینه!آدم بی جزوه بره سرکلاس و یه منفی گنده بگیره بهتر از اینه که مجبور بشه برگرده خونه
و..
اصلا بیا حرفشو نزنیم.اما یه سوال؟بپرسم؟ 
آخرین باری که به یکی گفتی دوست دارم کی بود؟اصلا بیا رمانتیک نباشیم.آخرین باری که
به خودت فکر کردی؟یا آخرین باری که از ته دل خندیدی؟آها..آخرین باری که پیتزا خوردی؟
اینا در ظاهر سوالات ساده ای آند اما ببین میتونی جوابشون رو بدی؟
اگه میتونی پسانیشتینی هستی واسه خودت.
درغیراین صورت خدا باید به داد من و تو برسه...آخ آخ بازم داشت یادم میرفت!
برم یه زنگ بزنم به استاد محترم که الان حسابی به خونم تشنست!
یادت نره..