زنی که مثل گندم است...
*هرکسی در زندگی لحظات هوب و شاد هم داشته*
نشسته بر مزار من..زنی که مثل گندم است
که با تمام خوبی اش نشانجرم مردم است
خمیده گرجه همچو کوه..زنی اگر چه باشکوه
میان ابر و باد و برق..شبیه یک توهم است
در این حوالی غریب..تمام شهر بغض و اخم
در انتظار دیدن نسیم یک تبسم است
نشانی غروب را زچشمهای او بگیر
از آفتاب نیمه جان که زیر اشکها گم است
در این هوای سمزده..جهان رنگ و مرد و زور
نصیبش از حضورتان دلی که دست چندم است
شریک جرم آدم است ولی هماره بر زبان
حکایت قدیمی زن و گناه و گندم است
نشسته بر مزار من..زنی که روی صحنه ها
اگر چه اولین حضور..همیشه نقش دوم است!
«با تشکر از ایمان طرفه» سعی کنید نگاهتان همیشه سمت باران باشد و بس.
آخ آخ بازم یادم رفت!...
*حرف در لحظه معتبر نیست در عمل به اعتبار میرسد.*آخ آخ آخ
دیدی بازم یادم رفت.
اول از همه اینرو تا یادم نرفته بگم(مطلب فبل گرفته شده از مجلهموفقیت بود..و با تشکر از محمد آذر)خوب این ازاین..داشتم میگفتم..این روزا آدم هیچی
یادش نمیمونه یه وقتا حتی یادت میره به قول معروف دیشب شام چی خوردی!حالا بااین
حافظه قوی خدا به داد پشت کنکوریای بختبرگشته برسه!امروز یادم رفت جزوه هام رو با
خودم بردارم..ازوسط راه مجبور به برگشت شدم..خالا از خستگی و اعصاب داغونم که
بگذریم..استقبال مامانم دیدن داشت
(دقیقا این شکلی)وای چشمت روز بد نبینه!آدم بی جزوه بره سرکلاس و یه منفی گنده بگیره بهتر از اینه که مجبور بشه برگرده خونه
و..
اصلا بیا حرفشو نزنیم.اما یه سوال؟بپرسم؟ 
آخرین باری که به یکی گفتی دوست دارم کی بود؟اصلا بیا رمانتیک نباشیم.آخرین باری که
به خودت فکر کردی؟یا آخرین باری که از ته دل خندیدی؟آها..آخرین باری که پیتزا خوردی؟
اینا در ظاهر سوالات ساده ای آند اما ببین میتونی جوابشون رو بدی؟
اگه میتونی پسانیشتینی هستی واسه خودت.
درغیراین صورت خدا باید به داد من و تو برسه...آخ آخ بازم داشت یادم میرفت!
برم یه زنگ بزنم به استاد محترم که الان حسابی به خونم تشنست!
یادت نره..چیزی که جان عشق را نجات داد!...
*عشق یعنی اظهار پشیمانی نکردن*
روزی روزگاری در جزیره ای زیبا تمام حواس زندگی میکردند.شادی.غم.غرور.عشق و...
روزی خبررسید که به زودی جزیره به زیرآب خواهدرفت!پس همه ساکنین جزیره قایقهاشان
رامرمت نموده و جزیره را ترک کردند.اما عشق مایل بود تا آخرین لحظه باقی بماند چرا که
او عاشق جزیره بود.وقتی جزیره به زیر آب فرورفت عشق از ثروت که با قایقی با شکوه جزیره
را ترک میکرد کمک خواست و به او گفت:
«آیا میتوانم با تو همسفر شوم؟»
ثروت گقت:«خیر نمیتوانی.من مقدار زیادی طلاونقره داخل قایقم دارم ودیگر جایی برای تو
وجود ندارد.»
پس عشق از غرور که بایک کرجی زیبا راهی مکان امنی بود کمک خواست.
«لطف کن کمکم کن و مرا با خود ببر.»
غرور گفت:«نمیتوانم.تمام بدنت خیس و کثیف شده.قایق مراکثیف میکنی.
غم در نزدیکی عشق بود.پس عشق به او گفت:«اجازه بده تامن باتو بیایم.»
غم باصدایی حزن آلود گفت:«آه عشق.من خیلی ناراحتم و احتیاج دارم تا تنها باشم.»
پس عشق اینبار به سراغ شادی رفت و اورا صدا زد.اما او آنقدر غرق در شادی و هیجان
بئد که حتی صدای عشق را نیز نشنید.
ناگهان صدایی مسن گفت:«بیا عشق.من تورا خواهم برد.»
عشق آنقدر خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام یاریگرش را بپرسد و سریع خود
را داخل قایق او انداخت و جزیره را ترک کرد.وقتی به خشکی رسیدند پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه شد که چه قدربه پیرمرد بدهکار است..
چراکه او جان عشق را نجات داده بود.
عشق از علم پرسید:«او که بود؟»
علم پاسخ داد:«او زمان است.»
عشق گفت:«زمان!اما چرا به من کمک کرد؟»
علم لبخندی خردمندانه زد و گفت:«زیرا تنها زمان قادر به عظمت قدرت عشق است.»