آشنایی...

      *روح من تازیانه ها می خورد          به گناهی که به عشق ورزیدم*

بازم یه کلمه آشنای دیگه...آشنایی... به نظر من قشنگه حتی اگه انتهای جاده بسته باشه!
اگه باور کنی و باور داشته باشی که دیدار یک حس است برای جوانه زدن.. انوقت برگی سبز را
در دل میبینی که جسورانه هنوز سر از خاک بیرون نیاورده به آسمان مینگرد.ولی ایا وقتی که
با هزاران امید برای سبزشدن..زنده ماندن..برگ و شاخه..و سرانجام یک درخت...به اسمان
برسدآیا آفتاب هنوز میدرخشد؟یا اسمان نیلیست؟
ای کاش که روز باشد!تو مثل آن دانه ای که حال جوانه زده..آشنایی..آشنای تو کیست؟
میشناسی اورا؟اگر شناخته ای پس آشناست..حتی اگر هم اکنون برایت هنوز غریبه باشد!
اما به خاطر داشته باش یک آشنا همیشه آشنا می ماند..حتی اگر خود نخواهی.
با ارزوی رسیدن جوانه ات به سرزمین درختان سرسبزه روز.