من از تو مردم...

* من از تو مردم ... اما تو زندگانی من بودی *
تو با من میرفتی    تو در من میخواندی  
وقتی که من خیابانها را بی هیچ مقصدی میپیمودم
تو با من میرفتی    تو در من میخواندی
تو از میان نارون ها گنجشکهای عاشق را
به صبح پنجره دعوت میکردی
وقتی که شب مکرر میشد  وقتی که شب تمام نمیشد
تو با چراغهایت می آمدی به کوچه ما
تو با چراغهایت می آمدی
وقتی که بچه ها میرفتند و خوشه های اقاقی میخوابیدند
تو با چراغهایت می آمدی...
تو دستهایت را می بخشیدی  تو چشمهایت را می بخشیدی
تو مهربانیت را میبخشیدی    تو زندگانیت را می بخشیدی
تو گوش میدادی   اما مرا نمیدیدی  لاله ها را میچیدی!

من از تو مردم   در تو    با تو    همراهه تو   در چشمان تو
وحال سالیانی ست که زنده ام اما تنها در قلب تو
و نخواهم مرد چرا که مدتهاست که مرده ام در تو
و این مردن خود نوعی زندگی ست از جنس عشق در ما .

*در یکدگر غرق شوید اما فنا هرگز ... دوستدارتان یاس سفید*

           
 

وداع...

* دوستت دارم... خموش و خسته جان *
     میروم خسته و افسرده و زار
             سوی منزلگه ویرانه خویش
                     به خدا میبرم از شهر شما
                                 دل شوریده و دیوانه خویش
                     میبرم تا که در آن نقطه دور
            شستشویش دهم از رنگ گناه
    شستشویش دهم از لکه عشق
           زین همه خواهش بیجا و تباه
                    میبرم تا زتو دورش سازم
                                 زتو.. ای جلوه امید محال
                   میبرم زنده بگورش سازم
         تا از این پس نکند یاد وصال
   ناله میلرزد میرقصد اشک
                  آه ... بگذار که بگریزم من
                          از تو ای چشمه جوشان گناه
                  شاید آن به که بپرهیزم من
        به خدا غنچه شادی بودم
  دست عشق آمد و از شاخم چید
                  شعله آه شدم صد افسوس
                           که لبم باز بر آن لب نرسید
                 عاقبت بند سفر پایم بست
  میروم خنده به لب خونین دل
                میروم از دل من دست بدار
                               ای امید عبث بی حاصل

:*Xخآرزومند همشه خندان بودن چشمانتان * 

                 

روزن یک حس نامحدود....

*  و من یعنی همان که در تو زنده است! *

با تو میشد روزها بی خستگی      
                دستها را سایبان یاس کرد
                      با تو میشــد لابلای یاســها            
                                مهربانی را کمی احساس کرد
                                       با تو میشد مثل یک حس مدام
                       روی برگی از شقایق راه رفت
                با تو میشد مثل یک پیوستگی
           در سکوتی محض بی همراه رفت
 حرفهایم بغضهایم بی دریغ
                  با تو میشد سبز همپای درخت
                         با تو میشد دست سیبی را فشرد
                                            حزن را انداخت بالای درخت
                     با تو میشد اشکها را باد داد
               غصه ها را ریخت بر روی زمین
           با تو میشد بیهوا فریاد زد:
 آی خیلی دوستت دارم همین!
            با تو میشد دست باران را گرفت
                             در هوایی تازه تر پرواز کرد
                                     روزن یک حس نامحدود را
                                         رو به سمت دوستیها باز کرد.

«  آرزومند به اوج رسیدن آرزوهایتان(*) یاس سفید »