بم غروب کرد...
* ای کاش آنان که مانده اند هنوز به فردا فکر کنند *
همه از آن حرف میزنند.
از آن که ساعت ۵/۵ صبح جمعه آمد و خیلی زود هم رفت.
فقط چند ثانیه آمد و همان چند ثانیه کافی بود تا همه چیز را به هم بریزد...همه چیز را.
همه از هم میپرسند:
چند نفر؟..
و هنوز هیچ کس جوابی ندارد.
شاید تا یک هفته بعد هم هیچکس جوابی نداشته باشد...
حالا که فقط چند ساعت گذشته است ! هنوز مشخص نیست که چشمان کدامشان صبح جمعه بر روی خورشید و دیوار کاهگلی خانه شان باز نشده؟
هنوز معلوم نیست که کدامین کودک دیگر با دستان کوچکش بر خاکها نقاشی نمیکند؟
هنوز کسی نمیداند کدامین عشقها بر زیر خاک هنوز در انتظارند؟
هنوز کسی نمیداند این شهر ۹۰ هزار نفری حال چقدر جمعیت دارد؟
حتی هنوز هم از آن شهردار ۲۷ ساله و جوان بم خبری نیست!! همان که هفته پیش بر ملت ایران اعلام کرد که:
««بم جایگاه خاصی در تمدن و فرهنگ ایران دارد.ارگ بم بزرگترین و قدیمی ترین بنای خشتی جهان است. شهری نشانه استواری یک ملت.اما از لحاظ عمرانی و رفاه نمیتوان به آن حتی نمره ۱۰ داد.مسوولان فکری بکنند.مردم خانه هایشان قدیمی است و درآمد کافی برای بازسازی ندارند.مسوولان فکری بکنند.»»
نمیدانم چه بگویم؟!شاید که میدانم و نمیتوانم؟!شاید که میتوانم اما اختیار اشکهایم از دستم خارج است.هر کدامتان حداقل کمی به عمق فاجعه پی برده اید..
همه مبهوت و حیرانیم که چرا اینگونه شد؟ براستی که تقدیر چه ها حکم میکند بر آدمیان.
بم غروب کرد.
کسی نمیداند کی دوباره طلوع خواهد کرد؟
اما همه این را میدانیم که طلوعش هم غم انگیز خواهد بود.مادری خنده کودکش را به یاد میاورد و آن حیاط قدیمی را.پدری بازی کودکانش را در میان دیوارکهای گلی.مردی به دنبال همسرش تا ابد چشم بر زمین میدوزد و زنی در انتظار صدای یک مرد با تمام کینه اش بر طلوع بم خواهد نگریست.
و کودکی... و کودکی...
حتی تصورش را هم نمیتوانیم بکنیم..پس همان بهتر که دلمان برای اولین بار بیندیشد و بگرید. براستی چه میتوانیم بکنیم؟
مسوولان چه میکنند؟
آنهایی که تا به امروز تنها از بم آن بنای تاریخی را میدیدند و بس.
کدامینمان میتوانیم درک کنیم که آنها چه میکشند؟براستی کدامینمان؟
بعد از ظهر امروز مرد بر روی صندلی چرمی خودش را ول کرد.سیگاری آتش زد.تلویزیون از فاجعه دیروز خبر میداد.سرفه ای کرد و گفت:
« ــ حیف شد بنای تاریخی با شکوهی بود.خوب شد که سه ماه پیش سرمایه ام را درآنجا نریختم.اما حیف شد.هتل صحرایی زیبایی میشد.»
و بیخیال به دیگران نگریست.میخواستم زیر پا لهش کنم.چطور میتوانست آن همه آواره و زخمی را ببیند و اینطور حق بجانب از سرمایه و آن بنای بر خاک رفته سخن بگوید؟
پس آدمها چه؟ آیا آنها را نمیبیند؟ بلند شدم و به سمتش گام برداشتم.در مقابلش ایستادم.مرا نگریست.تنها یک کلام بر او راندم.
« ــ براتون متاسفم ! آدم بدبختی هستید ... خیلی بدبخت.»
با چشمان گشاد نگاهم کرد.
پیش از آنکه چیزی بگوید از آن محل خارج شدم...
براستی بعضیها چطور میتوانند اینگونه باشند.
پیرزنی با جثه نحیفش پتویی را به مامور جمع آوری کمکها تحویل داد.لبخندی زد و رفت.این کجا و آن کجا؟
سخنها زیاد است و من باز هم زیاد نوشتم.
بیایید باور کنیم که دیگران هم از زندگی سهمی دارند. بیایید باور کنیم که این حادثه دردناک و تاسف بار متعلق به همه ما ایران زمینیان است.به گونه ای ابراز همدردی کنیم اما فراموش نکنیم که بدون حادثه هم میتوان به فکر دیگران بود. امیدوارم تا هستید چشمانتان اشک غم و هجران نبیند و قدر لحظاتتان را بدانید.
همین حال که من و تو آرام و آسوده تکیه بر صندلی رو در روی این مانیتور نشسته ایم هزاران نفر چشم به راهند.فراموششان نکنیم.
(( در شهر من دیگر سقفی نمانده ))
تو شبام هیچکسی قصه نمیگه...
* تمام روز به یادت ... که شب به خواب من آیی...ولیکن افسوس *خیلی وقته که بخوابم نمیای
تویی که تموم دنیای منی
دیگه شعرای منو نمیخونی
تویی که تنها دلیل بودنی
خیلی وقته که صدای پای تو
اون سکوت کهنه رو نمیشکونه
بعد تو انگاری تنهایی داره
به دلم رنگ زمستون میزنه
تو که نیستی آسمون واسه گل
عطر بارونی نمی باره دیگه
تو که نیستی مهربونیت دیگه نیست
تو شبام هیچکسی قصه نمیگه
نمیخوام باور کنم که تو دلت
واسه من جایی نداری مهربون
قسم غربته تلخ این قفس
پرم رو دیگه به آتیش نکشون
نذار شونه هام تو دست بی کسی
بی تو تا همیشه تنها بمونه
راز پرکشیدنو از این قفس
غیر تو آخه کسی نمیدونه
خیلی وقته که بخوابم نمیای
تویی که تموم دنیای منی
دیگه شعرای منو نمیخونی
تویی که تنها دلیل بودنی
خیلی وقته که صدای پای تو
اون سکوت کهنه رو نمیشکنه
بعد تو انگاری تنهایی داره
به دلم رنگ زمستون میزنه
تو که نیستی آسمون واسه گلا
عطر بارونی نمی باره دیگه
تو که نیستی مهربونیت دیگه نیست
تو شبام هیچکسی قصه نمیگه...
« داره برف میاد...دونه دونه...یکی یکی...وقتی زمستون میشه تازه میفهمی هیچی نداشتن و پاک بودن چقدر قشنگه...
اولین برف امسال داره پشت بومهای این شهر بزرگ رو سپید میکنه...ماشینا اجازه نمیدن تا خیابونا هم رنگ سپید بگیرن اما با این حال برف واسه خودش میباره و میریزه...
دونه دونه...یکی یکی.
زمستونتون مبارک..
امیدوارم فصلتون یه عالمه خاطره قشنگ براتون بسازه.کریسمس هم مبارک.
ما هم میتونیم تو دلامون یه کریسمس کوچیک داشته باشیم..هرچی باشه روزیه که یک انسان پاک و بزرگ دیده بر جهان گشوده..بهتون تبریک میگم.
وای برم تو بالکن..چه برف خوشگلیه ! »
« دوستان عزیزم از لطف همتون یک دنیا ممنونم..که یه وقتایی میاین و به سرزمین منم سر میزنید. میدونم ! دیگه کم کم دارم شرمنده همتون میشم.باور کنید دستگاهم مشکل پیدا کرده...اینکه سر نمیزنم دلیل بر بیوفایی و فراموشیم نذارید.حتما زودتر میام بهتون سر میزنم با سبدی از یاسهای سفید. پاک بمونید و سربلند ...
آرزومند تولد زیباترین لحظه ها برایتان
« *یاس سفید* »
شب گرم قصه...
*زیباترین لحظه ها همیشه تو خاطر آدم میمونن اما اگه تنها باشی هیچ لطفی نداره*«« حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی
کنون که ماه تمامی نظر دریغ مدار
غبار غم برود حال خوش شود حافظ
تو آب دیده از این رهگذر دریغ مدار »»
امشب هم اومد...مثل خیلی از شبای دیگه فقط با یه فرق که رو پیشونیش مهر «یلدا» زده شده بود.
همه ایرانیا امشب رو خوب میشناسن هم خودش رو و قصه عمر درازش رو و هم خاطره قصه های مادربزرگ زیر اون کرسی قدیمی و گرم...
امشب میتونه شبی باشه مثل تمام شبهای دگر.. یا میتونه شبی باشه متفاوت با دگر شبها.
بعضیا امشب رو یادشون میره و همینطور یادشون میره که یه نفر تمام روز توی اتاق خوشگلش منتظر اومدن یه نفر تا شب نشسته اما آخرشم...
اما بعضیا خیلی خوشبخترن...یهو یکی در میزنه و با یه پاکت انار و آجیل شب یلدا به روت لبخند میزنه . اونوقت برا اینکه دستش سبک بشه جلو میری و قبل از بوسیدن صورتش هندونه دونفری کوچولویی رو از دستاش میگیری.
شاید این یه روند ساده زندگی باشه اما من امشب حاضر بودم تمام انارایی رو که براش دون کرده بودم یکجا بدم اما اون ...
حالا دیگه ! اینم یه جورشه..
این خود ما هستیم که باید لحظه ها رو زیبا کنیم..پس اگه یوقتی دیر کرد و وقتی آخر شب اومد تو چشات نگاه کرد و گفت:ــ « آخ یادم رفته بود..امشب چه شبیه» بهش سخت نگیری!
صورتش رو ببوسی و بهش شب بخیر بگی..
بعدش بشینی به ظرف انارت و گلایی رو که براش گرفتی نگاه کنی و یه عالمه برا خودت خوش بگذرونی ! اما آخه مگه تنهایی میشه؟
میدونی ؟ دلم نیمد بشینم و تنهایی انارای دون کردم رو بخورم..گلش رو گذاشتم تو همون گلدون کریستالی قدیمی..نشستم یه فال حافظ برا خودم گرفتم و یکی برا اون.. بسته آجیلم یه راست گذاشتمش توی گنجه..
باورت نمیشه اگه بگم با چه عشقی....!
اصلا ولش کن.
نمیارزه آدم بخواد امشبش رو خراب کنه..مگه چند تا شب یلدا داریم؟
اوووووووواه !
حالا ببینی تا سال دیگه بازم رو این زمین خاکی هستیم و شب یلدای بعدی رو میبینیم؟!
آرزو میکنم همتون شب خوبی داشته باشید و پاینده بمانید تا سالی دگر.
برا منم امشب دعا کنید.
لحظه هاتون رو قشنگ کنید و قدرشون رو بدونید.
شبهایتان پر ز امید باد و پر ز عشق.
کاش میشد که میتونستیم امشب رو برای خیلیای دیگه قشنگ کنیم. اما فقط به فکر خودمون بودیم و خودمون.
««آرزومند به اوج رسیدن آرزوهایتان هستم در این یلدا شب»»
